Ik heb het nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan

In het begin van de lockdown was het niet erg om 'in uw kot te blijven'.  Er was hier nog veel schrijfwerk te doen, verschillende rapporten van evaluaties af te werken die eind vorig en begin dit jaar waren uitgevoerd voor organisaties binnen de sector Internationale Samenwerking.  Hier en daar een skype, een zoom- of teamsessie brak die periode op een aangename manier. 

Maar die relatieve rust bleef niet duren.  Om een evaluatie goed af te kunnen ronden, was er al sinds vorig jaar een leerworkshop gepland met de klantorganisatie en een aantal van hun directe partners.  We kwamen overeen die bijeenkomst niet te verschuiven, maar te vervangen door een online workshop.

Mijn eerste echte online workshop als niet-deelnemer maar begeleider om interactief met de deelnemers na te denken over aanbevelingen voor het toekomstig programma. Pff, kon ik dat wel?

Ik herinnerde me dat ik een paar dagen eerder ergens had gelezen dat Pipi Langkous (wie herinnert zich haar nog van tv) dit zei als ze iets nieuws moest doen: ‘ik heb dit nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan’.

Die woorden indachtig verzamelde ik moed. De aanpak voor de online workshop verschilde niet echt van de oorspronkelijke aanpak.  Eerst een korte presentatie, gevolgd door de workshop in break out groepjes en af en toe een plenaire terugkoppeling tussendoor, met een korte pauze ergens halverwege. 

Het is goed gelopen en de interactie was super. Mede dankzij de kon-niet-beter moderatie en technische ondersteuning van de klantorganisatie zelf, zodat ik me maximaal kon concentreren op de inhoud en het ‘online faciliteren’.

Dit smaakt naar meer.  Dit wil ik nog wel doen, want o zo efficiënt. Geen treinverplaatsingen meer, geen files, maar hop van de ontbijttafel in de workshop.

Ik wil het dus nog wel doen. MAAR, een dikke maar, ik blijf erbij dat er niets gaat boven het ECHTE life contact. De lichaamstaal die je kan lezen en nu niet of heel beperkt.  Het even tussendoor kletsen tijdens de pauze, of op het einde van de bijeenkomst.  Dat miste ik allemaal. En daarom kan ik niet wachten tot ik weer life samen kan werken met mensen. Ik wist dit en het wordt me nu weer bevestigd: er gaat – voor mij - niets boven het echte contact in levenden lijve.

Maar ondertussen bekwaam ik me verder in online interviews, online overleggen met collega-consultants en klantorganisaties, online leren en online participatieve workshops.  Hoe noemen ze dat ook weer, van de nood een deugd maken.   Eigenlijk deed ik alles al tot op zekere hoogte, behalve de online workshops. Maar nu doe ik die dus ook.  Maar ik zie ze toch vooral als tijdelijke oplossing, of als beste alternatief bijvoorbeeld wanneer je collega of werkpartner of jijzelf aan het andere eind van de wereld zit (ooit zal dit weer kunnen), of als er iemand wat ziek is of als aanvulling op life bijeenkomsten.  Vooralsnog met Pipi’s woorden in mijn achterhoofd, een klein hartje en klamme handjes.